Vergetelheid
Door de diepe dalen van mijn gemoedstoestand en de hoge pieken van mijn liefdesperikelen, reiken woorden niet verder dan een simpele ‘tot ziens’.
Hoogstwaarschijnlijk zal jij deze woorden niet gewaarworden als een weerzien, die in de verre toekomst kan -en hopelijk zal- tot stand komen. Nee, integendeel.
De kans is reëel dat jij in tegenstelling tot mij geen verwachtingen hebt bij deze twee onbeduidende woorden. Niemand in deze laag-sensitieve wereld denkt nog na over de betekenis bij het zeggen van een voorgekauwde zin, die ons werd bijgebracht door onze ouders.
Elementaire beleefdheid zou men dit graag noemen.
Is het dan beleefd om de waarde te onderschatten van een hoopvolle klank?
​
Wanneer het geluid aan je oren landt, lijkt je blik niet te begrijpen hoe mijn hart smacht. Smachten, een woord dat even verlangend klinkt als de duiding ervan. ‘Verlangen naar jou’. Een merkbaar verschil met ‘liefde voor jou’.
Je kan het in twijfel trekken of ik jou ook daadwerkelijk gelukkig wil maken. Al is en blijft liefde zeker ook een deel van egoïsme, het is niet zeker of lust dit meer of minder uitdrukt. Ik wil je toe-eigenen, maar niet met toekomstperspectief. Laat ons eerst bekijken of jouw ‘vaarwel’ wederom een ‘hallo’ kan worden, met of zonder extra non-verbale communicatie.
​
Wanneer je me de rug keert en ook verdwijnt om de hoek van mijn verlangen, is het duidelijk dat achterom kijken niet in je gedachten op komt
.
Al snel zal blijken waarom mensen eraan denken om kleine, onbelangrijke en tragische bloempjes de naam te schenken, die ik hoopte bij jouw vertrek. ‘Vergeet-mij-nietje’.
Het is triest als je weet dat deze plant zeldzaam is geworden. Een traan waard, wanneer hij zelfs schreeuwt hem niet te vergeten.
Misschien hoef je niet achterom te kijken om te weten wat je vergeet. Misschien vergeet je me niet per se als je niet over je schouder kijkt.
Hij is er nog steeds, ik blijf hier.
In gedachten zal hij me nooit vergeten.
Al is het enkel en alleen wanneer hij een paars bloemetje ziet,
dat zeldzaam is.